Bedenimle bağlantım tamamen koptu. Kendimi bir bebeğe bakıyormuş gibi hissediyorum. Sürekli huysuz, hep sıkıntılı ve ne istediği hakkında en ufak bir fikrim olmayan bir bebeğe bakıyormuşum gibi. Elimden geleni yapıyorum ama yetmiyor. Tek bir hedefim var; yardım gelene kadar bebeği hayatta tutmak. Bebek kelimesini beden yerine metafor olarak kullandım fark ettiyseniz. Sorun sadece bedenim de değil. Ruhum, bedenim ve aklım birbirinden koptu. Delirmek üzereyim ve zihnimde neler olup bittiğini bilmiyorum, kendi zihnim olmasına rağmen. Beynimde fırtınalar koptuğunu biliyorum ama neler olduğundan, nelerin yok olup nelerin kasırganın içinde parçalanmak üzere olduğundan bihaberim. Delirmek üzere olduğumu biliyorum ama hissetmiyorum. Parçalara ayrıldım. Cidden karnım mı aç, canım mı sıkkın, mutsuz muyum, sinirli miyim, mutlu muyum, sigara mı içmek istiyorum, susadım mı, duş mu almam lazım, hareket mi etmem gerek, stresli miyim hiçbir şeyi ayırt edemiyorum artık. En basit şeyleri yapmak bile ban